Ο σκηνοθέτης Πανίκος Χρυσάνθου ανάρτησε αυτή τη φωτογραφία και σκέψεις στο προσωπικό του προφίλ στο Facebook τη μέρα μετά τον θάνατο του Λεύκιου Ζαφειρίου : «Πίσω από τα βαρύγδουπα λόγια των κηδειών, υποβόσκει μια αλήθεια που όλοι μας νιώθουμε καθώς στεκόμαστε μπροστά στο φέρετρο: πως όταν πεθαίνει ένας φίλος μας, ένας δικός μας άνθρωπος, πεθαίνει ένα κομμάτι του εαυτού μας. Ξεκολλά μια ψηφίδα από αυτό που συγκροτεί τον κόσμο μας. Φυραίνουμε, ξηλωνόμαστε αργά και σταθερά. Αυτή ήταν η πρώτη μου σκέψη ακούγοντας για τον Λεύκιο.

Ο Λεύκιος πέθανε. Πέθανε ο γιος της πρωτοπόρας γυναίκας, που έγραφε ποιήματα και αυτοκτόνησε. Πέθανε το αγιάτρευτα πληγωμένο ορφανό, που άλειφε την πληγή του με ποίηση και γραφτά. Σαν τιμή στην απούσα οδηγό-μητέρα. Πέθανε ο νέος που ονειρεύτηκε ν’ αλλάξει τον κόσμο. Δεν νομίζω να ήταν ευτυχής με την απάντηση, που έδωσε η ίδια η ζωή στο όνειρό του. Όπως άλλωστε δεν είμαστε ευτυχείς όλοι της παρέας. Μακάρι να μην έρθουν και χειρότερα.

Η ζωή συνεχίζεται χωρίς τον Λεύκιο δίπλα μας. Κι όσο μεγαλώνουμε, χωρίς ολοένα και πιο πολλούς Λεύκιους δίπλα μας. Είναι ένα βίωμα που όλοι θα το ζήσουμε. Το έζησε και ο Λεύκιος. Και συνέχισε αυτό που μας ορίζει η μοίρα της ζωής: Να συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε και να δουλεύουμε κόντρα στις αρνήσεις και τις απογοητεύσεις. Μεγαλώνοντας με πιο πολλή γνώση. Με λιγότερη έπαρση.

Στη φωτογραφία ο Λεύκιος με τους μαθητές του στον Άη Γιώρκη της Λάρνακας τον Ιούνη του '77. Τα τότε παιδιά κοντεύουν σήμερα τα εξήντα. Πρέπει να έμαθαν τι είναι ζωή, τι είναι τα όνειρα και τι η πραγματικότητα. Φαντάζομαι θα έχουν μια καλή ανάμνηση από τον δάσκαλό τους, που δεν ήταν σαν τους άλλους δασκάλους».

Κώστας Λιμπουρής