Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

Δεν έχω δει μέχρι σήμερα "Το τείχος μου" [1993] του Νιαζί Κιζίλγιουρεκ και του Πανίκου Χρυσάνθου. Ξέρω το έργο και των δύο, τους έχω γνωρίσει και έχω εκτιμήσει τη δουλειά τους και τον ρόλο που διαδραματίζουν ως άτομα. Ως μονάδες αλλαγής, ενεργές όταν η Κύπρος ήταν πολύ διαφορετική, και σήμερα, όταν πολλά έχουν αλλάξει αλλά το τείχος παραμένει.

Ένας από τους μύθους που έπλασε μέσα στο μυαλό μας η πολιτική κατάσταση, είτε θέλουμε να το ονομάσουμε διαίρεση ή κατοχή ή τουρκικό ιμπεριαλισμό ή ψυχρό πόλεμο των εθνικισμών, είναι πως η κατάσταση είναι αμετάβλητη. Είναι;

Το 1993 μόλις που ετοιμαζόμουν να πάω στο γυμνάσιο. Λίγα ήξερα για την ουσία του Κυπριακού. Η νεκρή ζώνη ήταν ένα σημείο της γεωγραφίας στην περιοχή της πόλης που για κάποιους έφηβους απλώς δεν ήταν η Μακαρίου. Μέχρι να ωριμάσουν μέσα μου τα όσα μάθαινα για την ιστορία της πόλης και της χώρας, μέχρι να αρχίσω να βλέπω το "τείχος" όπως το έβλεπαν οι μεγαλύτεροι, βρέθηκα στον στρατό, και πριν το καταλάβω τα οδοφράγματα είχαν ανοίξει. Μια ολόκληρη εποχή εξανεμίστηκε και έγινε κάτι άλλο πριν προλάβω να την αντιληφθώ.

Συγκρίνω τις εμπειρίες μου με όσους μεγάλωσαν πολιτικά μόλις πέντε, δέκα χρόνια πριν. Όταν η μόνη επαφή γινόταν στην Πύλα ή σε προγράμματα ξένων πρεσβειών σε μακρινές χώρες, ή απλά και οργανικά σε εστίες ξένων πανεπιστημίων. Δεν γνώρισα την απουσία ελπίδας εκείνης της εποχής, το στίγμα προς τον όποιο σκεφτόταν διαφορετικά.

Για μένα το τείχος δεν είναι πλέον οι βαρέλλες και το συρματόπλεγμα, το λιμανάκι της Κερύνειας και το Μπέλλα Παΐς, ως σύμβολα του δόγματος "Δεν Ξεχνώ". Η Κερύνεια και το Μπέλλα Παΐς είναι πραγματικά σημεία στον χάρτη και στις εμπειρίες μου, οι βαρέλλες είναι μέρος του αστικού τοπίου το οποίο μπορώ να δω από όλες τις γωνιές.
Το τείχος για τη γενιά μου είναι η απροθυμία των περασμένων γενιών να φανταστούν κάτι διαφορετικό για το μέλλον. Είναι η διαφθορά των πολιτικών του νότου και των πολιτικών του βορρά. Είναι οι αστυνομίες, με εισαγωγικά και χωρίς, με μπλε ή άλλα μπερέ, που θέλησαν να απλοποιήσουν και να φέρουν στα μέτρα τους το ατελές, αλλά γνήσιο κίνημα της κατάληψης στο οδόφραγμα της Λήδρας. Πολλά έχουν αλλάξει ό,τι και να λένε οι απογοητευμένοι από τον αργό, βασανιστικό ρυθμό με τον οποίο κινείται η Ιστορία, πριν γεμίσει το φράγμα και το ξεχειλίσει.

+ "Το τείχος μας" προβάλλεται την ερχόμενη Τετάρτη 8 Ιουνίου, στις 20:00, στον χώρο στάθμευσης του "Πολίτη". Η διοργάνωση γίνεται από κοινού από τον "Π", την εφημερίδα "Yeni Duzen", την τηλεόραση Kanal SIM και το "Παράθυρο". Μια προβολή κάτω και δίπλα από σημαίες και φυλάκια, σε ένα μέρος που θυμίζει όλο και λιγότερο νεκρή ζώνη. Σας θυμίζει αυτό το 1993;