Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

Είναι τόσο κουραστικό να βλέπεις υποψήφιους βουλευτές να ευαγγελίζονται το νέο και το ριζοσπαστικό, μόνο για να αραδιάσουν μετά μια σειρά από talking points που μάλλον μοίρασε το κόμμα στις συναντήσεις προεκλογικού συντονισμού.

Συναγερμικοί που μέχρι προχτές δεν ήξεραν ότι θα αλλάξει ο εθνικός ύμνος μετά τη λύση, παπαγαλίζουν τα περί παραθύρου ευκαιρίας και έντιμου συμβιβασμού, ΑΚΕΛικοί με φρέσκα πρόσωπα και κουρέματα 21ου αιώνα ανοίγουν το στόμα τους και από μέσα βγαίνει το σωτήριο έτος 1917, ενώ αναρίθμητοι επίδοξοι ΔΗΚΟϊκοί από το κόμμα-θρύλος αλλά και άλλα κομματίδια και κινήσεις προσπαθούν να αποδείξουν πως είναι η φωνή του μέλλοντος. Όλοι αντισυστημικοί παρά τα όσα καταμαρτυρεί η μέχρι σήμερα πορεία των συναγωνιστών τους ή το δικό τους προφίλ, ή όλοι περιθωριακοί και γραφικοί με την κακή έννοια του όρου.

Ακόμα και ο ψηφοφόρος έχει γίνει πλέον μια γραφική καρικατούρα του εαυτού του, με το δικό του κλισέ δίλημμα που επανέρχεται κάθε μερικά χρόνια, σε προεδρικές, βουλευτικές, ευρωβουλευτικές και τοπικές εκλογές. Να ψηφίσω μήπως και αλλάξει κάτι; Ή να το παίξω κουλ και αντισυμβατικός και να αφήσω τις κομματικές μηχανές να κάνουν τα δικά τους για μένα, χωρίς εμένα;

Αν λείπει κάτι είναι η προοδευτική και διαφορετική πρόταση στα αριστερά - όχι μόνο με τον στενά ιδεολογικό χαρακτήρα της αλλά με την έννοια της εναλλακτικής πρότασης η οποία θέλει να μετασχηματίσει το σημερινό σύστημα και να το κάνει καλύτερο. Για τους συντηρητικούς συμπολίτες μας θεωρητικά υπάρχουν επιλογές. Το πατριωτικό μέτωπο είναι χρόνια τώρα που διασπάται σε κινήματα και υποκινήσεις, αν και γρήγορα εξαφανίζονται και γρήγορα αποδεικνύονται μια από τα ίδια.

Τόσες επιλογές, χωρίς καμιά επιλογή. Το μόνο αίτημα που ίσως να έδινε μια ελπίδα για το μέλλον θα μπορούσε να είναι η περιβόητη οριζόντια ψηφοφορία, δίνοντας την ευκαιρία να ξεχωρίσουν τα άτομα από τις λίστες και τους κομματικούς στρατούς. Το ότι οι μέχρι σήμερα βουλευτές ήταν απρόθυμοι να την προωθήσουν μπορεί να πρέπει να μας πει και κάτι.