Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

Για πρώτη φορά την περασμένη εβδομάδα, δημοσιογράφοι και από τις δύο κοινότητες κατάφεραν επιτέλους να συνεννοηθούν -όπως άλλωστε θα έπρεπε να είναι αυτονόητο- όχι ως εκπρόσωποι της ηγεσίας τους, αλλά ως δημοσιογράφοι. Οι αρχές των δημοσιογράφων άλλωστε είναι οι ίδιες σε όλες τις χώρες και θεωρητικά, παρά τις ακραίες ενίοτε πολιτικές διαφορές, δουλεύουμε με τον ίδιο στόχο.

Η εκδήλωση πήγε καλά, ακούστηκαν διάφορα και, το σημαντικότερο, γνωρίστηκαν μεταξύ τους άνθρωποι που δεν είχαν επαφές με συναδέλφους της "άλλης πλευράς". Όμως οι πτυχές που τονίζει η κάθε πλευρά έχουν τη δική τους σημασία στη σκιαγράφηση του συλλογικού υποσυνείδητου των ανθρώπων που έχουν για δουλειά τους την ενημέρωση.

Οι Ε/Κ δημοσιογράφοι μίλησαν για τα προβλήματα στους χώρους εργασίας, τον ελλιπή συνδικαλισμό και την απουσία των εργαζομένων στα ηλεκτρονικά ΜΜΕ από τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους. Μίλησαν για την επέλαση των σάιτς και τον αγώνα για δημοσιογραφία μακριά από τη διαπλοκή.

Οι Τ/Κ εξέφρασαν παρόμοιες ανησυχίες για το νέο περιβάλλον των ΜΜΕ, εστιάζοντας και στο ότι δύσκολα μπορούν να είναι ανταγωνιστικά. Έδωσαν όμως και σημαντική έμφαση στον ρόλο του δημοσιογράφου ως φορέα ειρήνης και στη λεγόμενη "δημοσιογραφία της ειρήνης".

Καμία από τις δύο προσεγγίσεις δεν είναι δυστυχώς ολιστική. Οι εκπρόσωποι της Ένωσης Συντακτών Κύπρου δεν εξήγησαν φυσικά λεπτομερώς τους πραγματικούς λόγους για τους οποίους η συντεχνία απαξιώνεται όλο και περισσότερο. Οι Τ/Κ δημοσιογράφοι, από την άλλη, παραμένουν προσηλωμένοι σε μια πολιτική αποστολή της δημοσιογραφίας. Γιατί και η στήριξη της λύσης είναι πολιτική στράτευση. Ίσως η προώθηση των θετικών της λύσης και η θετικότερη κάλυψη στο Κυπριακό θα πρέπει να πηγάζουν μέσα από τις δημοσιογραφικές αρχές της συνολικής και αντικειμενικής πληροφόρησης, και όχι να αποτελούν αυτοσκοπό.

Αυτές οι διαφορές δεν είναι τίποτε άλλο από τα σημάδια που άφησε ο τρόπος με τον οποίο αναγιωθήκαμε ξεχωριστά, τόσα χρόνια. Αν θέλουμε να χτίσουμε μια κοινή δημοσιογραφία, ίσως θα πρέπει και να είμαστε πιο κριτικοί απέναντι στους εαυτούς μας, και να ψάξουμε το κοινό μας παρελθόν. Άλλωστε η χωρίς εθνικές παρωπίδες δημοσιογραφία δεν είναι νέο φαινόμενο στην Κύπρο - ψάξτε τους Αϊχάν Χικμέτ και Αχμέτ Μουζαφέρ Γκιουρκάν.