Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

Από χθες η Πάφος εγκαινίασε τις εκδηλώσεις στο πλαίσιο της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας για το 2017, και μόνο η φιλοξενία του θεσμού έχει δώσει μια νέα αυτοπεποίθηση στην πόλη. Οι επιπτώσεις δηλαδή που καταγράφηκαν σε τόσες άλλες πόλεις που είχαν στο παρελθόν τον τίτλο, ο οποίος λειτουργεί σύμφωνα με έκθεση για λογαριασμό της Κομισιόν ως καταλύτης για τις πολιτιστικές και όχι μόνο υποδομές της, άγγιξαν και την ξεχασμένη για χρόνια από το κεντρικό κράτος Πάφο.

Η Λεμεσός, που είχε χάσει σχετικά γρήγορα την ευκαιρία να αποτελέσει πολιτιστική πρωτεύουσα αφήνοντας στον τελευταίο γύρο τις προτάσεις της Πάφου και της Λευκωσίας, δεν πτοήθηκε ιδιαίτερα. Τις πολιτιστικές υποδομές τις έχει, την αυτοπεποίθηση και την αυτογνωσία πως πρόκειται για πόλη και όχι για συνονθύλευμα χωριών και οικισμών, επίσης.
Για παράδειγμα, την ερχόμενη εβδομάδα εγκαινιάζεται η διαδραστική εγκατάσταση Parallel Cities στο Παλιό Ξυδάδικο, θέτοντας το αιώνιο [πλασματικό ή όχι έχει την σημασία του] δίλημμα: ανάπτυξη ή διατήρηση;

Τι απέμεινε από το Project Nicosia που διαδέχθηκε την προσπάθεια για την πολιτιστική πρωτεύουσα; Μόνο το Pop-Up Festival και η επιγραφή πάνω στο κτήριο με τα αυτοκίνητα του Ουζουνιάν, στο τέρμα της Βουλγαροκτόνου.

Δεν αναφέρομαι στο Nicosia 2017... ρεβανσιστικά. Όμως ο Δήμος Λευκωσίας επικεντρώθηκε στα βασικά και άφησε πίσω το όραμα στο οποίο θα μπορούσε να είχε δώσει ώθηση η τότε προσπάθεια. Και παραμένει ακόμα και σήμερα δέσμια ταυτότητας της τελευταίας μοιρασμένης πρωτεύουσας, με τη διαφορά πως σήμερα δίπλα από τις βαρέλλες έχουμε τουλάχιστον και την ευκαιρία να φάμε μια ελληνικότατη μπουγάτσα.