Είχα διαβάσει αρνητικές κριτικές για τον "Ιππόλυτο" του ΘΟΚ, πολύ πριν αποφασιστεί η παράσταση στο αρχαίο θέατρο της Σαλαμίνας. Είχα ακούσει όμως και [λιγότερες] καλές κουβέντες. Δεν ξέρω αν οι κριτικοί είχαν άδικο. Δεν ξέρω αν μεσολάβησε η εμπειρία της ομάδας από τις προηγούμενες παραστάσεις ή αν επηρεάστηκαν από την ατμόσφαιρα του χώρου [όπως κι εγώ ως θεατής]. Όμως και αντικειμενικά η σκηνοθεσία του Νεοκλή Νεοκλέους κρατούσε αμείωτο το ενδιαφέρον, ο Ανδρέας Παπαμιχαλόπουλος (Ιππόλυτος) και η Νιόβη Χαραλάμπους (Φαίδρα), παρά τα καθιερωμένα "ωιμέ", κράτησαν το έργο στις στιγμές που κλήθηκαν να το υποστηρίξουν, η Άννα Γιαγκιώζη ήταν εξαιρετική ως Τροφός και ο Γιώργος Κυριάκου έκπληξη ως Θησέας. Η μουσική ανέβαζε την παράσταση σε νέα επίπεδα και ο χορός των ανδρών και των γυναικών στις καλύτερες στιγμές του [γιατί υπήρχαν και αμήχανες, ίσως λόγω αλλαγών στη διανομή] την απογείωσε. Μετά τις τ/κ παραστάσεις που ήρθαν στις ελεύθερες περιοχές, επιτέλους ανεβάσαμε μια ολοκληρωμένη πρόταση και στα κατεχόμενα.

Γιώργος Κακούρης

Ο Ιππόλυτος. Γιος του Θησέα και της αμαζόνας Ιππολύτης. Ο Ιππόλυτος του Ευριπίδη. 1.466 στίχοι. 428 π.Χ. Ο Ιππόλυτος στη Σαλαμίνα. 3.500 θεατές. 2015 μ.Χ. Δεν θα σταθώ στον Ιππόλυτο ως παράσταση. Διότι θα μπορούσε να ήταν η Ηλέκτρα, η Μήδεια, η μεταβλητή X. Μάλλον το διαισθανόμουν εξ αρχής: ο διάχυτος συμβολισμός του γενικότερου εγχειρήματος θα επισκίαζε την παράσταση και κάθε ενδεχομένως άξια λόγου ερμηνεία.
Στο αρχαίο θέατρο της Σαλαμίνας δεν πήγα για να δω μία ακόμη τραγωδία. Η καταλυτική, εξάλλου, τραγωδία συντελέστηκε πριν χρόνια. Σαράντα ένα κατ' ακρίβεια. Η παράσταση υπήρξε η αφορμή. Η αφορμή για να συντελεστεί μια κάποια -έστω σύντομη χρονικά- επανένωση: η Deniz, η Μαρία, ο Mehmet, ο Αντρέας. Η παράσταση ήταν μονάχα η αφορμή.

απτ