Γράφει η Αγγελική Μιχαλοπούλου-Καρρά // @aggeliki.mk
Αν θα μπορούσα να σκεφτώ μια λέξη ή μια έννοια που πραγματικά θα μπορούσε να στοιχειώσει την καριέρα ενός σχεδιαστή οπτικής επικοινωνίας, δεν θα ήταν άλλη από τη "δημιουργικότητα". Όπως ακριβώς ο Σίσυφος, τιμωρημένος από τους θεούς του Ολύμπου να ζει στα σκοτεινά Τάρταρα σπρώχνοντας έναν βράχο συνεχώς προς την κορυφή του λόφου και λίγο πριν την κορυφή ο βράχος να ξεφεύγει, να κατρακυλάει πίσω στους πρόποδες, έτσι και ο γραφίστας καθοδηγούμενος από τις απαιτήσεις κάθε νέου project που αναλαμβάνει θα πρέπει να οδηγεί τη δημιουργικότητά του κάθε φορά σε νέες κορυφές. Ως δημιουργικότητα θα μπορούσαμε να ορίσουμε την ικανότητα ενός σχεδιαστή να δημιουργεί κάτι νέο το οποίο έχει μια αξία, ενώ έχει ως προϋπόθεση μια σκόπιμη δραστηριότητα. Φυσικά και οι έννοιες του "νέου" και της "αξίας" καθορίζονται μέσα από μια μεγάλη ποικιλία παραμέτρων.
Κάπου μέσα σε αυτόν τον λαβύρινθο παραμέτρων φαίνεται να έχει παρασυρθεί και η οργανωτική επιτροπή των Ολυμπιακών Αγώνων του 2020 που θα διεξαχθούν στην πρωτεύουσα της Ιαπωνίας, το Τόκιο, με αφορμή την παρουσίαση του λογοτύπου της διοργάνωσης. Σύμφωνα με τον πρόεδρο της οργανωτικής επιτροπής κ. Yoshiro Mori, το λογότυπο αποτελεί ένα υπέροχο έργο τέχνης και αντιπροσωπεύει τις προσδοκίες και τον απώτερο στόχο που οι αθλητές σε όλο τον κόσμο προσπαθούν να επιτύχουν, συμμετέχοντας στους Ολυμπιακούς και Παραολυμπιακούς Αγώνες.
Σε αντιδιαστολή, ο Βέλγος σχεδιαστής Olivier Debie, λίγες ημέρες μετά την επίσημη παρουσίαση του σήματος των Αγώνων, εξέφρασε τη δυσαρέσκειά του για την εν λόγω επιλογή, εστιάζοντας στις ομοιότητες του λογοτύπου αυτού με μια αντίστοιχη δημιουργία του για το θέατρο της Λιέγης από το 2013. Το γάντι της διαφαινόμενης αντιδικίας έσπευσε να σηκώσει ο Ιάπωνας σχεδιαστής του Ολυμπιακού λογοτύπου Kenjiro Sano, αρνούμενος κάθε κατηγορία για κλοπή ή αντιγραφή. Στη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε, δήλωσε εμφατικά στους δημοσιογράφους ότι όχι μόνο δεν είχε επισκεφθεί ποτέ το Βέλγιο, αλλά ούτε είχε ξαναδεί το λογότυπο του Olivier και σε καμία περίπτωση δεν επηρεάστηκε από αυτό κατά τη δημιουργία της δικής του πρότασης. Και ενώ οι εκατέρωθεν αντεγκλήσεις είχαν αρχίσει να λαμβάνουν τη μορφή χιονοστιβάδας, ειδικά στα ηλεκτρονικά μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μια αντίστοιχη περίπτωση ομοιότητας του Ολυμπιακού λογοτύπου με ένα σχέδιο του Hey Studio από την Ισπανία έμελλε να περιπλέξει ακόμα περισσότερο την κατάσταση. Αυτήν τη φορά είχε να κάνει με μια καμπάνια για τη συγκέντρωση δωρεών για τα θύματα του μεγάλου σεισμού και του τσουνάμι που έπληξε την περιοχή Τοχόκου το 2011 με σχεδιαστικές αναφορές παρόμοιες με εκείνες που χρησιμοποιήθηκαν από τον Kenjiro Sano. Το στούντιο με έδρα τη Βαρκελώνη απάντησε με νόημα στον θόρυβο που δημιουργήθηκε, ότι θα ήταν λόγω για να νιώσει περήφανος κανείς αν ένα σχέδιό του είχε εμπνεύσει το λογότυπο για ένα τόσο σημαντικό γεγονός, αλλά το πιθανότερο είναι ότι επρόκειτο για μια απλή σύμπτωση. Τελικά, λίγο πριν ο λαβύρινθος οδηγήσει τις δυο πλευρές ενώπιον του δικαστικού... Μινώταυρου, βρέθηκε ο Μίτος της Αριάδνης από πλευράς της οργανωτικής επιτροπής των Ολυμπιακών Αγώνων. Οι Ιάπωνες διοργανωτές με την ευθιξία που τους διακρίνει ως λαό έσπευσαν να αποσύρουν το λογότυπο, αν και με βάση τον νόμο δεν ήταν υποχρεωμένοι, μιας και το αντίστοιχο σχέδιο του Βέλγου σχεδιαστή δεν ήταν καταχωρημένο επίσημα ως εμπορικό σήμα. Σκέφτομαι ότι ίσως τελικά ο Σίσυφος να είναι ευτυχισμένος εκεί στη βάση του βουνού, με την πέτρα στα χέρια του, μιας και ο αγώνας για να φτάσει στην κορυφή αρκεί για να γεμίσει την ανθρώπινη καρδιά του.
