Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

Είναι εβδομάδες σαν αυτές που δεν βρίσκεις νόημα σε ό,τι και να κάνεις, στη δουλειά ή εκτός. Όλοι φεύγουν, όλα σταματούν και όσο παραμένεις καθηκόντως στη θέση του γραναζιού του συστήματος μέχρι να έρθει η σειρά σου, αναρωτιέσαι όλο και περισσότερο τι θα πάθαινε πραγματικά το κοινωνικό σύνολο αν σταματούσαν τα πάντα, αν δεν άνοιγε κανένα κατάστημα, καμιά επιχείρηση, αν δεν υπήρχε καμία κοινωνική ή άλλη κίνηση για έναν μήνα.
Αν ήταν ο Αύγουστος απλώς χαμένος χρόνος, ακόμα και χωρίς μακρινά ή κοντινά ταξίδια. Αν έμπαιναν τα πάντα -τα πάντα όμως- στον αυτόματο πιλότο, για να νιώσεις πως μπορείς απλώς να σταματήσεις, να βάλεις τελεία, να τραβήξεις χειρόφρενο. Να ξεχάσεις ενδεχομένως και πού άφησες τα κλειδιά, για να μην υπάρχει ανάγκη ή δυνατότητα να ξεκινήσεις τη μηχανή αμέσως ανά πάσα στιγμή.

Το μόνο που μπορείς να κάνεις όταν ένα 80% του κόσμου γύρω σου στην πόλη εξαφανίζεται είναι να αφήσεις και ένα κομμάτι του δικού σου μυαλού να εξαφανιστεί. Να κόψεις λίγο από τη λεπτομέρεια και την προσοχή που θα έδινες σε άλλες περιπτώσεις. Αν μη τι άλλο για να διατηρήσεις την ψευδαίσθηση πως ένα μέρος σου ζει για λίγο εκτός πλαισίων.

Είναι δύσκολες οι μέρες του Αυγούστου; Ή απλώς τον Αύγουστο εμφανίζεται αβάσταχτη και γυμνή η δυσκολία που κρύβεται μέσα στη δραστηριότητα του υπόλοιπου χρόνου;