Καλώς ήρθατε στην εκδήλωση, που με πολλή χαρά κάνουμε, με την ολοκλήρωση των έργων συντήρησης του Πύργου του Οθέλλου.
Χρόνια έχει να δει η Αμμόχωστος τέτοια σύναξη. Αιώνες έχει να δει τόσους πολλούς ανθρώπους από τόσες φυλές και έθνη. Ν' ακούσει τόσες λαλιές, σαν εκείνες που γνώριζε τα παλιά χρόνια που τη γέμιζαν πλούτο και δόξα. Εδώ ξεπέζευαν οι ξένοι πρέσβεις για να μπουν στην αίθουσα του θρόνου και να δώσουν τα διαπιστευτήριά τους στον βασιλιά. Κι εμείς, ταξιδευτές μιας άλλης εποχής, ήρθαμε για να φέρουμε το δικό μας μήνυμα της συμπόρευσης και του αμοιβαίου σεβασμού. Το κάστρο του Οθέλλου και η Αμμόχωστος ανταποκρίνονται με κατανόηση στον δικό μας λόγο, γιατί γνώρισαν πολλά από τα πάθη και τα καμώματα των ανθρώπων.
Νιώθουμε την πόλη που έκτισαν οι αιώνες και κατοίκησαν θεοί ν' ανοίγει την αγκάλη της για να μας πει ότι, στις μέρες της ακμής της, ήταν ανοικτή σε κάθε άνθρωπο και σε κάθε ιδέα, εργαστήρι τέχνης και γραμμάτων. Σε αυτήν την πόλη κανένας από μας δεν της είναι ξένος. Σήμερα που, με μάρτυρα τον Πύργο του Οθέλλου, συμμαζεύουμε τα κάθε λογής ερείπιά μας και ενώνουμε τις μνήμες μας, να μην παραξενευτούμε αν στο περιδιάβασμά μας στους δρόμους της πόλης συναντήσουμε εκείνους που μας κληροδότησαν μνημεία μοναδικά στη Μεσόγειο, μοναδικά στον κόσμο, Σύρους, Έλληνες, Νεστοριανούς, Φράγκους, Γενουάτες, Βενετσιάνους και Κόπτες, εμπόρους, ναυτικούς και σκουταροφόρους. Και είμαι βέβαιος ότι στο συναπάντημα θα μας εύχονται καλή επιτυχία στην προσπάθεια να δώσουμε νέα ζωή στην πόλη τους. Εδώ στην Αμμόχωστο συναντάμε, όσο σε κανένα άλλο μέρος της μικρής μας πατρίδας, τη Δύση και την Ανατολή. Μπροστά στα πολλά μνημεία και την πολύπλοκη ιστορία προβάλλει ακέραιη η πολυπολιτισμική Κύπρος. Ένα προνόμιο και μια παντοτινή δόξα που ποτέ δεν πρέπει να λησμονούμε. Μια παντοτινή πραγματικότητα που όταν τη λησμονούμε ξεστρατίζουμε και το πληρώνουμε ακριβά.
Σήμερα βρισκόμαστε εδώ γιατί ακροαστήκαμε το μήνυμα του παρελθόντος, την κραυγή του Πύργου του Οθέλλου. Τη διαμαρτυρία του ότι δε γίνεται να συγκρουόμαστε για τα τωρινά, τα πρόσκαιρα και να αφήνουμε τα αιώνια να χάνονται και να καταρρέουν. Σκύψαμε με ντροπή. Σήμερα όμως μπορούμε να αντικρίσουμε τον Πύργο του Οθέλλου κατάματα και να του πούμε ότι Ελληνοκύπριοι, Τουρκοκύπριοι, Μαρωνίτες, Αρμένιοι, Λατίνοι, όχι μόνο ακούσαμε το κάλεσμά του, αλλά και ότι πήγαμε ακόμη κι ένα βήμα παρακάτω. Ακολουθήσαμε αυτό που καθαρά μας λέγει ο σαιξπηρικός μύθος. Αλίμονο στους καλούς, τους γενναίους, τους αισθαντικούς, αν αφήσουν, από αφέλεια ή ανεξέλεγκτη ορμή, να διαφεντεύει τις πράξεις τους ένας Ιάγος. Αρκετό πόνο νιώσαμε κι ο Οθέλλος κι εμείς από διάφορης μορφής Ιάγους.
Τα τείχη που μας περιβάλλουν ήταν ώς πρόσφατα τείχη χωρισμού, σήμερα όμως έγιναν τείχη που ενώνουν. Η πύλη Ραβελίν και το οχυρό Μαρτινέγκο άφησαν πίσω τους ως μακρινή ανάμνηση τον πόλεμο και τις συγκρούσεις και γίνονται πια τόποι της τέχνης και της δημιουργίας. Γράφονται πια οι λέξεις που μένουν αιώνια χαραγμένες και που αναγγέλλουν μιαν άλλη συνέχεια για την Αμμόχωστο, την Κύπρο και τους ανθρώπους της.
Καλώς ορίσατε στον Πύργο του Οθέλλου.
*Η ομιλία του Τάκη Χατζηδημητρίου έγινε στην τελετή παράδοσης του Πύργου του Οθέλλου στις 2 Ιουλίου 2015
