Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

Τους λαούς σε επίπεδο ταυτότητας δεν τους ενώνει μόνο η ιστορία, η παιδεία και η γλώσσα. Στην καθημερινότητά τους, στη ζωή που κινείται μεταξύ δουλειάς, καφέ, σπιτιού και κοινωνικοποίησης, αυτό που ενώνει τους ανθρώπους είναι οι θρύλοι, οι ανεπιβεβαίωτες ιστορίες. Αυτό που έχει καταλήξει επακριβώς και επιστημονικά να ονομάζεται λαογραφία, όρος που αδικείται από τα κλισέ που έχουν μαζευτεί γύρω του με τα χρόνια [λαογραφία δεν είναι μόνο τα παραμύθια και τα λευκαρίτικα - λαογραφία είναι και ο Ηλίας Πετρόπουλος].

Είχαμε γράψει με τη Μιράντα Λυσάνδρου, όταν βρεθήκαμε πέρσι τέτοιο καιρό στην παλιά Αμμόχωστο για να καλύψουμε την έναρξη των εργασιών, πως η συντήρηση και η διάσωση του Πύργου του Οθέλλου είναι και η επιδιόρθωση της ψυχής μιας πόλης [bit.ly/Οθέλλος]. Κανένα αξιόπιστο στοιχείο δεν συσχετίζει το κύριο φρούριο των οχυρώσεων των Βενετών γύρω από τη μεσαιωνική πόλη με τον θρυλικό Μαυριτανό στρατηγό. Ο ίδιος ο Σαίξπηρ δεν τοποθέτησε το έργο του στην Αμμόχωστο αλλά στην Κύπρο, απλώς η Αμμόχωστος είναι η πιο λογική τοποθεσία.

Τι εκφράζει περισσότερο την ψυχή μιας πόλης από έναν πύργο στον οποίο ένας θρύλος που έγινε θεατρικός χαρακτήρας πέρασε στον πραγματικό κόσμο και πήρε φυσική υπόσταση στον "πραγματικό" κόσμο; Κάθε εργασία που έγινε στον Πύργο του Οθέλλου, κάθε παρέμβαση, κάθε άγγιγμα, φτάνει τελικά στο συλλογικό ασυνείδητο των Αμμοχωστιανών, προσφύγων, ντόπιων, επισκεπτών, ακόμα και των σημερινών - παράνομων για πολλούς- αλλά ακόμα κατοίκων.

Στα τέλη της επόμενης εβδομάδας το έργο εγκαινιάζεται και επίσημα, με την ιστορία του Οθέλλου και της ζήλιας του να ενσαρκώνεται στο σημείο όπου ο θρύλος έγινε πραγματικότητα. Είναι ανοιχτό για όλους. Και είναι ευκαιρία να δούμε την Κύπρο της φαντασίας μας να γίνεται πραγματικότητα.