Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

Το δημοψήφισμα στη Σκωτία δεν μας αφορά μόνο όσον αφορά το ερώτημα τι θα έκαναν τα κατεχόμενα σε περίπτωση αυτονόμησης. Είναι και λίγο αστείο το ερώτημα. Άλλωστε ο "ιδρυτικός μύθος" των κατεχομένων είναι πως αυτονομήθηκαν ήδη. Αυτό που ψάχνουν τώρα είναι τον τρόπο να ξανασυνδεθούν με τον υπόλοιπο κόσμο και τους όρους με τους οποίους θα το κάνουν.

Δεν είναι τυχαίο που στο κυπριακό θυμικό, όταν μιλάμε για αποσχίσεις και αυτονομήσεις, δεν μιλάμε για τα κατεχόμενα, αλλά αρχίζουμε τα αστεία για την Πάφο. Σκεφτήκαμε ποτέ γιατί βγάζουμε βόλτα τα κλισέ με το τούνελ, τα λουκούμια και τον ελεύθερο Ακάμα;
Όπως και στη Σκωτία, μια περιοχή αρχίζει να μιλά για αυτοκυβέρνηση όταν νιώθει πως έχει παραμεληθεί και είναι αρκετά μακριά από το "κέντρο". Για αυτόν τον λόγο μιλούν για ανεξαρτησία, μεταξύ σοβαρού και αστείου, οι Παφίτες και οι Κρητικοί και όχι οι Λεμεσιανοί.

Τι σημαίνουν λοιπόν τα αυτονομιστικά κινήματα, όταν δεν έχουν να κάνουν με αλυτρωτικό εθνικισμό; Όπως πάντα, φαίνεται να καταλήγουμε στο οικονομικό: το "ναι" ήταν πιο έντονο σε περιοχές όπου η ανεργία είναι μεγαλύτερη. Στην Ιταλία, η Λέγκα του Βορρά θέλει αυτονόμηση... των πλουσιότερων επαρχιών της χώρας για να μην χρειάζεται να πληρώνει για τους Σικελούς.

Η ανάγκη για τοπική αυτονομία στα έσοδα, τα... έξοδα και την επίλυση των τοπικών προβλημάτων σε τοπικό επίπεδο είναι, όσο και να μας εκνευρίζει η ΕΕ σε χίλια άλλα, μία από τις τάσεις της Ευρώπης σήμερα [τη στιγμή που αν σε χώρες "με αρχές" όπως η Ρωσία ζητούσαν αυτονόμηση θα γινόταν της Ουκρανίας]. Εκεί ξεκινούν όλα, από την ανάγκη για διάφανη, αποκεντρωμένη διοίκηση. Πριν δούμε κάποια μέρα τους Ρώσους να κανονιοβολούν το Κτήμα με δικαιολογία τους ρωσόφωνους Παφίτες και διάφορους τοπικούς παράγοντες να το παίζουν ήρωες του αυτονομισμού.