Γράφει η Αγγελική Μιχαλοπούλου-Καρρά | @aggeliki.mk
Γραφικές τέχνες είναι ο τίτλος του μαθήματος που οι τελειόφοιτοι μαθητές των λυκείων είχαν την ευκαιρία να επιλέξουν προκειμένου να κάνουν τα πρώτα τους βήματα στον δημιουργικό κόσμο της οπτικής επικοινωνίας. Οι μαθητευόμενοι νεαροί σχεδιαστές, μέσα από παρουσιάσεις θεωρητικού περιεχομένου αλλά και με την πρακτική τους εξάσκηση σε μια σειρά από εργασίες, ομαδικές ή ατομικές, είχαν τη δυνατότητα σε πρώτη φάση να εξοικειωθούν με τα βασικά στοιχεία της σύνθεσης. Η γραμμή, το σχήμα, το χρώμα, ο θετικός και ο αρνητικός χώρος, τα τυπογραφικά στοιχεία αποτελούν τα απαραίτητα εργαλεία για την ανάπτυξη και τον σχεδιασμό, κατά το δεύτερο μισό της σχολικής χρονιάς, "πραγματικών" γραφιστικών εφαρμογών, όπως ένα λογότυπο ή μια αφίσα, ή ακόμα και μια εμπορική ταυτότητα. Στο πλαίσιο των δραστηριοτήτων του μαθήματος, στο τέλος της σχολικής χρονιάς, οι μαθητές κάθε σχολικής μονάδας είχαν την ευκαιρία να εκθέσουν τις δημιουργίες τους στο κοινό. Φέτος επισκέφθηκα την έκθεση των μαθητών του Λυκείου Εθνομάρτυρα Κυπριανού στον Στρόβολο. Σε ένα σχολικό περιβάλλον, που έφερε στον νου μου μνήμες από την εποχή που τα σχολεία ήταν περισσότερο ανθρωποκεντρικά, η καθηγήτρια των γραφικών τεχνών κ. Κλειώ Δημητρίου κατάφερε να εμφυσήσει στους μαθητές της τις βασικές αρχές της φιλοσοφίας του Αριστοτέλη, το ήθος, το πάθος και τον ορθό λόγο. Μέσα από αυτό το τρίγωνο των διαχρονικών αξιών, οι μαθητές ξεκλείδωσαν τη δημιουργικότητά τους και με εφόδιο τη γνώση και τον νεανικό τους ενθουσιασμό παρέδωσαν στο κοινό μια έκθεση υψηλής ποιότητας, αρτιότητας και αισθητικής, για μία ακόμη χρονιά. Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος για τον οποίο δόθηκαν πέρσι σχετικές υποτροφίες από το Πανεπιστήμιο Λευκωσίας.
Αυτή τη χρονιά, όμως, μοιάζει σαν να κλείνει ένας κύκλος. Το αρμόδιο υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού της Κύπρου αποφάσισε να υποτιμήσει το δεύτερο συνθετικό του τίτλου του αδυνατώντας ίσως να αντιληφθεί ότι χωρίς πολιτισμό δεν υπάρχει παιδεία και χωρίς παιδεία δεν νοείται πολιτισμός. Δεν είναι μόνο οι γραφικές τέχνες, αλλά και η μουσική, η φωτογραφία, οι καλές τέχνες και το θέατρο που δέχονται το πλήγμα της νέας τάξης πραγμάτων. Η Κύπρος, ένα μικρό νησί στην πιο πολυτάραχη γωνιά της Μεσογείου, κατάφερε να διατηρήσει τον χαρακτήρα της, την πολιτιστική της παράδοση και την κληρονομιά, και τελικά την ταυτότητά της, διαμέσου των αιώνων. Πλήθος κατακτητών και αιώνες σκλαβιάς δεν μπόρεσαν να διαβρώσουν τα ισχυρά πολιτισμικά θεμέλια μιας χούφτας, πραγματικά, ανθρώπων που δεν έπαψαν ούτε στιγμή να παίζουν τη λύρα τους, να τραγουδούν, να κάνουν τον πόνο αλλά και τη χαρά τους στίχους, πίνακες, χαρακτικά. Ίσως η νέα αυτή "λογική" να θέλει να μεταμορφώσει τους μελλοντικούς πολίτες αυτού του τόπου, τα παιδιά μας, σε λογιστές, δικηγόρους, τραπεζίτες, επιχειρηματίες. Οι οικονομοτεχνικοί δείκτες, όμως, σίγουρα δεν δημιουργούν ευτυχισμένους και ολοκληρωμένους ανθρώπους. Οι τέχνες και ο πολιτισμός ήταν και παραμένουν το κύριο "εξαγώγιμο προϊόν" της Κύπρου. Ας ελπίσουμε ότι αυτό δεν θα αλλάξει και στο μέλλον.
