Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

Όταν η πραγματικότητα γίνεται βαρετή, εκνευριστική και περιοριστική, το ανθρώπινο ένστικτο συνήθως τείνει να καταφεύγει στη φαντασία. Και υποψιάζομαι πως οι κοινωνίες που αναπτύσσουν τη φαντασία τους, που η τέχνη τούς σκαρώνει εναλλακτικά σενάρια, μελλοντικά σενάρια, σουρεαλιστικές καταστάσεις, αλλιώτικες προσεγγίσεις στα όσα ζει καθημερινά πιο εύκολα διατηρούν την ψυχική υγεία τους.
Τροφή για σκέψη λοιπόν: τι παράγει η τέχνη μας από αυτή την άποψη; Μια τηλεόραση κοινωνικού και ερωτικού ενδιαφέροντος, με καρκίνους, έρωτες, γάμους, νοσηρές δολοπλοκίες και ένα συνεχές αναμάσημα των όσων βλέπουμε συνεχώς στις οθόνες. Ρεαλισμός ή σαπουνοπερική υπερβολή χωρίς φαντασία και προκλητική οπτική γωνία.
Τι κάνει ο κινηματογράφος; Για χρόνια διαφώτιση για το Κυπριακό και τη βιασμένη Αφροδίτη, πόνο, δυστυχία και κουλτούρα. Η λογοτεχνία; Λογοτεχνική αναδιατύπωση των πολιτικών αγώνων, είτε αυτός είναι αντικατοχικός είτε παλαιός εθνικός.
Φυσικά και υπάρχουν εξαιρέσεις, και βγάζουν μάτι [με την καλή έννοια]. Επιτρέψτε μου όμως να μην τις κατονομάσω, αλλά να μείνω στο υπόλοιπο απέραντο γκρίζο, καθόλου ευφάνταστο τοπίο, του κυπριακού μαζικού πολιτισμού.
Δεν το ξέρουμε, δεν το αντιλαμβανόμαστε συνεχώς, αλλά χρειαζόμαστε διαλείμματα από την πραγματικότητα και σχόλιο πέραν του πρώτου επιπέδου παραπόνου. Κάποτε το βρίσκουμε... αλλά ο συλλογικός μας νους χρειάζεται ακόμα ένα καλό ξύπνημα.