Γράφει η Μερόπη Μωυσέως

* Πόσο δύσκολο -ή εύκολο- είναι να βρεθεί η χρυσή τομή στο πρόβλημα που κατά καιρούς -και με διαφορετικό τρόπο- εμφανίζεται στην πόλη της Λευκωσίας;

* Μπορεί να υπάρξει χρυσή τομή στον σχεδιασμό μιας πόλης η οποία υπάρχει εδώ και εκατοντάδες χρόνια και άρα αποτελείται από διαφορετικά πολεοδομικά στρώματα;

* Τι κρατάμε από -και τι δίνουμε σε- μια πόλη που διαθέτει σπουδαία ενετικά τείχη, δείγματα μοντέρνας αρχιτεκτονικής, υπέροχα νεοκλασικά σπίτια αλλά δεν είναι έκθεμα μουσειακό; Αντίθετα, είναι μια πόλη που κατοικείται σήμερα και οι κάτοικοί της ορίζονται από νέους τρόπους διαβίωσης, από άλλους ρυθμούς, από διαφορετικά γούστα.

* Είναι ερωτήματα που παραμένουν αναπάντητα για την πόλη της Λευκωσίας, κάθε φορά που ένα νέο έργο αναμένεται να αλλάξει τον πολεοδομικό της χαρακτήρα. Και κάθε φορά εμφανίζεται το δίλημμα: διατήρηση ή τόπος στο νέο στοιχείο; Κι αν τα παντρέψουμε, πώς θα τα παντρέψουμε;

* Αυτά τα ερωτήματα θα παραμένουν όσο δεν τα συζητούμε δημόσια. * Και θα επανέρχονται: μέσα από το θέμα της πλατείας Ελευθερίας, του παλιού ΓΣΠ, του Αρχαιολογικού Μουσείου.

* Και τώρα, μέσα από τη συζήτηση για τον δημόσιο χώρο, ο οποίος καθώς φαίνεται συρρικνώνεται χάριν της ανάπτυξης.

* Ο δημόσιος χώρος ήταν ανέκαθεν θέμα προβληματικό για τη -μισή- Λευκωσία [απέναντι, οι πλατείες είναι αρκετές και όμορφες]. Ήταν, και παραμένει το τρωτό σημείο της πρωτεύουσας έναντι στις υπόλοιπες κυπριακές πόλεις, τις προικισμένες με παράκτιες λωρίδες ανάσας.

* Θα πρέπει να προβληματίζει τον Δήμο Λευκωσίας το πώς βρέθηκε η διεκδίκηση του δημόσιου χώρου να θεωρείται μη-ανάπτυξη και μη-
αναζωογόνηση.

* Στη Λευκωσία, το ζήτημα εξελίσσεται -κακώς- σε θέμα δημόσιου vs ιδιωτικού: βγαίνουν τα δημόσια παγκάκια για να μπουν ιδιωτικά τραπεζάκια.

* Οι δημόσιοι χώροι συνθέτουν την καρδιά κάθε πόλης αλλά κυρίως την ευαισθησία της. Είναι συνυφασμένοι με την ποιότητα ζωής που παρέχει στους κατοίκους της. Είναι το πλεονέκτημά της, το οποίο δεν μπορεί να ‘θυσιαστεί’ για κανέναν λόγο. Ούτε καν... πρόσκαιρα.

* Ο δήμος έχει μια τεράστια σπαζοκεφαλιά να λύσει, λοιπόν: πώς θα καταφέρει να διατηρήσει τον κόσμο που τόσο πολύ αρέσκεται να βλέπει να σουλατσάρει στους πεζόδρομους του κέντρου του, χωρίς να ακυρώνει τον -έστω προβληματικό- δημόσιο χώρο του. Τον οποίο, ακριβώς επειδή είναι μικρός και διασκορπισμένος σε ακόμη μικρότερους τόπους [ένα παγκάκι εδώ, ένα παρακάτω...], πρέπει να φυλάει σαν κόρη οφθαλμού.

* Χρυσή τομή; Σύνθεση; Αυτό ή το άλλο; * Ο Κώστας Αξελός έθεσε ένα ερώτημα που αρμόζει, νομίζω, ιδανικά στην περίπτωσή μας: «Αυτή η σύνθεση των δύο διαστάσεων θα υλοποιήσει ένα ουτοπικό όνειρο ή έναν εφιάλτη που θα απαγορεύει κάθε διαφυγή;».

+ Διεκδικήστε τον δημόσιο χώρο της πόλης σας, δήμαρχε. Με όποιο κόστος. Κι ένα έξτρα αιτηματάκι: όταν και εφόσον γίνει η πλατεία Ελευθερίας, αφήστε την να μείνει πλατεία. Κλείστε την από αυτοκίνητα. Τότε, ίσως, θα βρείτε κι εσείς τον δημόσιο χώρο που δεν έχετε τώρα να δώσετε στην πόλη.