Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

Πόσο μακριά μας είναι αλήθεια τα όσα συνέβησαν στα γραφεία του Charlie Hebdo στο Παρίσι; Όχι, όχι βέβαια για τον λόγο που ίσως νομίζετε. Όχι επειδή σέβεται κανείς εδώ στην Κύπρο τις μη πλειοψηφούσες θρησκείες. Όχι επειδή διακωμωδεί κανείς τις 'επίσημες'. Όχι επειδή από εμάς λείπουν οι φανατικοί.

Το Charlie Hebdo είναι τόσο μακριά μας επειδή ο τρόπος σκέψης που διέπει τα βλάσφημα και διεστραμμένα σκίτσα του μας είναι εντελώς ξένος. Εδώ δεν θέλουμε να προσβάλουμε ούτε και να δώσουμε την εντύπωση πως προσβάλλουμε, ακόμα λιγότερο και απ' ό,τι στην ήδη πουριτανική Ελλάδα όπου τουλάχιστον ένας Τζίμης Πανούσης άλλαξε τον σταυρό με το σφυροδρέπανο στη σημαία και όπου ένας Παστίτσιος γελοιοποίησε τις θρησκειοφανείς [και όχι θρησκευτικές] εμμονές.

Στην Κύπρο προσβάλλουμε μόνο με κλισέ, ο καθένας για να υπερασπιστεί το κόμμα και το μαντρί του, χωρίς διάθεση υπέρβασης των κατά συνθήκην ψευδών που πολλές φορές εφάπτονται και επικαλύπτονται, ακόμα και στις κοσμοθεωρίες 'αντιπάλων'. Ντρεπόμαστε να λυπήσουμε τον άλλο αν βλέπουμε μια εμμονή με την πατρίδα, τη θρησκεία, την ηθική, τον κομουνισμό, το μεγαλείο της φυλής να συνοδεύεται από ανακολουθία λόγων και πράξεων.

Ντρεπόμαστε να εκφραστούμε σκληρά -δημόσια- για πολιτικούς ηγέτες, για ιστορικά πρόσωπα, καταστάσεις και ιδέες που συχνά μπορεί να βρίζουμε με τον πιο έντονο έως χυδαίο τρόπο κατ' ιδίαν. Το κουτσομπολιό για τυχόν μπάσταρδα του Μακάριου, για τις τοξικές εμμονές του Γρίβα δεν γίνεται στοιχειοθετημένη κριτική, πόσο μάλλον σάτιρα, αποκαθήλωση. Και οι δύο 'πισσοχόγλαστοι' πίσω από κλειστές πόρτες, όμως στη δημόσια συζήτηση σεβάσμιες προσωπικότητες 'που έκαναν λάθη όπως όλοι'.

Είναι τυχαίο που αρχικά τα κυπριακά ΜΜΕ διάβασαν το Charlie Hebdo ως Τσάρλι Χέμπντο [αντί, περίπου, Σαρλί Εμπντό]; Δεν κακίζω το λάθος ως ένδειξη αμάθειας ή μη γαλλομάθειας. Κανείς δεν ξέρει τα πάντα. Όταν όμως το περιοδικό έχει απασχολήσει ξανά και ξανά την επικαιρότητα με τη βλάσφημη απεικόνιση όχι μόνο του Μωάμεθ αλλά και του Πάπα, του Χριστού και άλλων ιερών τεράτων και αυτό δεν μας θυμίζει κάτι όταν η δολοφονία των 12 ατόμων βγάζει το θέμα από τις πίσω σελίδες των διεθνών και την κάνουν κύρια είδηση της ειδησεογραφίας, μπροστά και από τα 'δικά μας', αυτό κάτι σημαίνει.

Είναι μακριά μας τα όσα συνέβησαν στο Παρίσι. Γιατί είμαστε χυδαίοι χωρίς να είμαστε έξυπνοι ή πραγματικά ριζοσπάστες. Προσβλητικοί χωρίς να προσβάλλουμε την ουσία και χωρίς να ξεφεύγουμε από τους ιδρυτικούς μύθους μας.