Νεκρός στο διαμέρισμά του εντοπίστηκε τα ξημερώματα του Σαββάτου 6 Δεκεμβρίου ο συγγραφέας Μένης Κουμανταρέας.

Τον συγγραφέα εντόπισε νεκρό ο ανιψιός του γύρω στις 1 τα ξημερώματα και ειδοποίησε τις Αρχές. Ο Μένης Κουμανταρέας έφερε εμφανείς μώλωπες και εκδορές στον λαιμό και το πρόσωπο.

Σύμφωνα με όσα έχουν γίνει γνωστά, στην πόρτα του διαμερίσματος δεν βρέθηκαν ίχνη παραβίασης, ωστόσο το εσωτερικό του ήταν επιλεκτικά ψαγμένο. Επίσης, οι πρώτες πληροφορίες αναφέρουν ότι δεν έφερε χτυπήματα από όπλο ή άλλο αιχμηρό αντικείμενο.

Σύμφωνα με το Βήμα, ως βασικό ύποπτο για την δολοφονία του 83χρονου συγγραφέα, η Ελληνική Αστυνομία αναζητεί έναν άγνωστο που φέρεται να είχε σύντομη συνάντηση με τον Μένη Κουμανταρέα το βράδυ της Παρασκευής για μια αγνώστου περιεχομένου «συνεννόηση».

Οι αξιωματικοί της ΕΛ.ΑΣ. εκφράζουν βεβαιότητα ότι πρόκειται για «εγκληματική ενέργεια, πιθανόν με χτυπήματα στο πρόσωπο, αλλά ίσως και με προσπάθεια πνιγμού με μαξιλάρι».

Το σπίτι βρέθηκε σχετικά αναστατωμένο και υπήρχαν εμφανή, επιλεκτικά ίχνη αναζήτησης χρημάτων και τιμαλφών ή άλλων αντικειμένων.

Σύμφωνα με πληροφορίες, ο Μένης Κουμανταρέας ήταν σε γειτονικό κατάστημα με φίλο του, τον οποίο άφησε εκεί λέγοντας: «Πάω για λίγο στο σπίτι για πέντε λεπτά γιατί έχω μία δουλειά».

Οι αξιωματικοί της ΕΛ.ΑΣ. θεωρούν σχεδόν βέβαιο ότι ο 83χρονος συγγραφέας είχε ραντεβού με κάποιο «άγνωστο» μέχρι τώρα πρόσωπο, το οποίο μπήκε μαζί του στο σπίτι, τον αιφνιδίασε και τον σκότωσε.

Εξετάζονται ο αναφερόμενος φίλος και οι οικείοι του συγγραφέα για να προσδιορισθεί ο άγνωστος που είχε το μοιραίο ραντεβού μαζί του, ενώ ήδη έχει ζητηθεί να εξετασθεί το κινητό τηλέφωνο του θύματος.

Οι αξιωματικοί της ΕΛ.ΑΣ. έχουν ζητήσει επίσπευση της ιατροδικαστικής εξέτασης που είχε μετατεθεί αρχικά για τη Δευτέρα, 8 Δεκεμβρίου.

Για τον θάνατο του Μένη Κουμανταρέα ο υπουργός Πολιτισμού της Ελλάδας, Κώστας Τασούλας, δήλωσε:

«Ο τραγικός θάνατος του Μένη Κουμανταρέα στέρησε την ελληνική λογοτεχνία από έναν από τους κορυφαίους πεζογράφους της και τη χώρα από έναν ενεργό πολίτη. Για περισσότερο από μισόν αιώνα, από “Τα μηχανάκια” του 1962 έως το “Ο θησαυρός του χρόνου”, που εκδόθηκε μόλις πρόσφατα, ο Κουμανταρέας παρακολούθησε με απαράμιλλη ευαισθησία και ενάργεια, καθώς και με γοητευτικά προσωπική γραφή τον εσωτερικό παλμό και τις προσδοκίες τού σύγχρονου ανθρώπου, της ίδιας της ελληνικής κοινωνίας. Εκφράζω τα θερμά μου συλλυπητήρια στους οικείους του».

Από την πλευρά του ο δήμαρχος Αθηναίων Γιώργος Καμίνης δήλωσε για τον θάνατο του Μένη Κουμανταρέα: «Ο δήμος Αθηναίων εκφράζει τη βαθύτατη θλίψη του για την απώλεια του Μένη Κουμανταρέα, ενός από τους σημαντικότερους συγγραφείς της μεταπολεμικής γενιάς της ελληνικής πεζογραφίας. Βραβευμένος με το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος και το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος, ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων, ο Μένης Κουμανταρέας, εκτός από σπουδαίος πεζογράφος, υπήρξε σημαντικότατος μεταφραστής. Στη διάρκεια της δικτατορίας διακρίθηκε για τη γενναία του συμπεριφορά. Κάτοικος της Κυψέλης, διακήρυττε την αγάπη του για τη γενέτειρά του Αθήνα, και αντιτάχθηκε τα τελευταία χρόνια σε φωνές ρατσισμού και μισαλλοδοξίας. Η Αθήνα χάνει έναν έντιμο πολίτη και ένα σπουδαίο πεζογράφο».

Συγκλονισμένοι με τη δολοφονία του συγγραφέα δηλώνουν άνθρωποι από το χώρο των γραμμάτων και στενοί φίλοι του.

«Είμαι πραγματικά συντετριμμένος. Ο Μένης ήταν προσωπικός μου φίλος επί δεκαετίες. Αυτό που συνέβη είναι κάτι τρομακτικό. Ο Μένης αφήνει πίσω του μια σπουδαία λογοτεχνική παρακαταθήκη. Θα διαβάζεται για χρόνια. Ήταν ένας άνθρωπος εκπληκτικός, ο οποίος "ανήκε στη ζωή". Ξεπέρασε το χαμό της γυναίκας του αλλά και μια σοβαρή ασθένεια που πέρασε ο ίδιος. Έγραφε μέχρι την τελευταία στιγμή, ήταν 83 ετών και συνέχιζε να δουλεύει… Ανήκε στη ζωή. Από μια άποψη δεν θα μπορούσε να τον φανταστεί κανείς να πεθαίνει σε ένα νοσοκομείο, αλλά και αυτό που έγινε είναι τρομακτικό. Είναι τραγικό να χάνονται άνθρωποι σαν τον Κουμανταρέα, καλλιτέχνες, ζωγράφοι, ποιητές, λογοτέχνες στα χέρια κακοποιών», δήλωσε στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων ο στενός του φίλος και συγγραφέας, Αλέξης Πανσέληνος.

Ο συγγραφέας Γιώργος Συμπάρδης, φανερά συγκινημένος, έκανε λόγο για έναν σπουδαίο συγγραφέα. «Ήταν ένας εξαιρετικός φίλος. Ο θάνατός του αφήνει μια πολύ πικρή γεύση. Δεν του άξιζε τέτοιο τέλος, σε κανέναν άνθρωπο δεν αξίζει τέτοιο τέλος».

Η γνωστή ποιήτρια Κική Δημουλά είπε: «Με συνέτριψε ο θάνατός του και ο τρόπος του θανάτου του. Τίποτε άλλο δεν μπορώ να πω».

Η κριτικός λογοτεχνίας Ελισάβετ Κοτζιά ανέφερε: «Συνέλαβε πάνω απ' όλα τον αργόσυρτο ρυθμό, τη βαθιά πλήξη, τον αστικό μαρασμό, την κίνηση προς το νεοελληνικό λυκόφως. Ένας από τους πιο μεγάλους μεταπολεμικούς συγγραφείς, ο ευγενής Μένης Κουμανταρέας, αποτύπωσε αριστοτεχνικά στο πολύ πλούσιο έργο του, τις αινιγματικές δεκαετίες του 1960 και 1970».

Ο Μένης Κουμανταρέας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1931. Το 1948 έζησε για έξι μήνες κοντά στον αδερφό του πατέρα του στο Λονδίνο, όπου ήρθε σε επαφή με την εκεί πολιτιστική κίνηση. Τον επόμενο χρόνο αποφοίτησε από το Πρότυπο Λύκειο Αθηνών και στη συνέχεια σπούδασε νομικά και φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στο ναυτικό και εργάστηκε για είκοσι χρόνια υπάλληλος ναυτιλιακών και ασφαλιστικών εταιρειών. Το 1972 σπούδασε με υποτροφία στο Βερολίνο για έξι μήνες.

Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε το 1962 με την έκδοση της συλλογής διηγημάτων «Τα μηχανάκια». Κείμενά του δημοσιεύτηκαν σε πολλά λογοτεχνικά περιοδικά, όπως τα Εκλογή, Επιθεώρηση Τέχνης, Τραμ, Ηριδανός, Ο Ταχυδρόμος, Οδός Πανός, η λέξη και άλλα.

Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας συμμετείχε στην αντιστασιακή έκδοση «18 κείμενα» και οδηγήθηκε τέσσερις φορές σε δίκη για το έργο του «Το αρμένισμα». Τιμήθηκε με το κρατικό βραβείο διηγήματος (1967 για το«Αρμένισμα») και το κρατικό βραβείο μυθιστορήματος (1975 για τη«Βιοτεχνία υαλικών»).

Ήταν ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων και από το 1982 ως το 1986 ήταν μέλος του Δ.Σ. της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Έργα του μεταφράστηκαν στα αγγλικά, γαλλικά και γερμανικά. Ο Μένης Κουμανταρέας τοποθετείται χρονολογικά στη λεγόμενη δεύτερη μεταπολεμική γενιά της ελληνικής πεζογραφίας. Η γραφή του κινείται στα όρια ανάμεσα στον κοινωνικό ρεαλισμό με έμφαση στην απεικόνιση των αλλοτριωτικών κοινωνικών μηχανισμών και την ποιητική έκφραση του αισθήματος της φθοράς και της χαμένης αθωότητας της νεανικής ηλικίας.